Kim jestem?

Ivette

Kim jestem?

Zwiędłym liściem szarpanym przez jesienny wiatr...

Pustym słowem, porzuconym przez zezowaty los...

Wyblakłym słońcem zasłoniętym stadem chmur jak
Muzealny eksponat tłumem gapiów, co zastanawiają się tylko,
Ile zakurzonych dni jeszcze przetrzyma...

Kwiatem, który umiera w zapomnieniu i ciszy, bo
Przeznaczenie rzuciło go w lodowate ręce obojętności...

Może wreszcie

Jestem człowiekiem
szukającym szczęścia
w czarnej opasce na oczach
i obijajacym się o kraty
własnej naiwności, że
sam osiągnie wszystko,
o czym marzy...

Nie widzi
małej furtki na oścież otwartej
przez życzliwych mu ludzi...

Ich także nie widzi, zaprzątnięty
błądzeniem po omacku w ciasnej klatce
zwanej zarozumiałością...

Nie wie,
że niedługo zabraknie tych,
którzy mu te furtkę podtrzymują...

Odejdą, by móc wreszcie pomóc tym,
którzy czekają na nich całe wieki...

Wierząc, że w końcu znajdzie się ktoś,
kto pomoże im podnieść sztangę życia...

Niestety...

Często ręce przyrastają do furtki,
a sztanga jest zbyt ciężka...

Nie.
Nie chcę być żadnym z nich...

Tygrysek

piekny wiersz . nie moge uwierzyć , ze takie jeszcze powstają Wink

naprawde dobry Wink

Ivette

Dziękuję

Pisałam go w sumie kilka tygodni- po prostu któregoś dnia napisałam pierwszą część, zapomniałam o tym wierszu, po czym znalazłam go po jakichś dwóch tygodniach i dopisałam resztę Wink